Shit just got real

EN TOEN was er nog één taboe. Over werkelijk elk aspect van het prille ouderschap word je doodgemept met boeken, apps en meestal vrouwelijke collega’s die bol staan van het pedagogisch advies. Maar over één onderwerp hoor je niemand. Tot het te laat is. En dat moet stoppen. Dus spreek ik het hier voor het eerst luidop uit:

WAAR LAAT JE IN ‘S HEMELSNAAM JE KIND ALS JE DRINGEND MOET KAKKEN?

Wow, wow, niet lachen! Beeld je in dat je alleen thuis bent met een peuter van twee. Die heeft maar één minuut nodig om een My Little Pony door te slikken, je laptop als trampoline te gebruiken of door de brievenbus naar buiten te kruipen. En jij wil nu gewoon ’s effe vijf minuten rustig op die pot gaan zitten en je ding doen.

Potprivacy

Een zuigeling kan je nog immobiliseren, en slaapt bovendien driekwart van de dag. Maar een wandelend minimensje met een eigen willetje: wat doe je daarmee? Opsluiten of vastbinden zijn sociaal minder acceptabel. Er is maar één, schokkend antwoord: meenemen.

De plaats van het onheil. Met aangepaste literatuur voor alle betrokkenen.

En zo, damesheren, werd Jasmijn De Cock de enige mens die mij op de porseleinen troon mag zien (en horen) zitten. Mijn man en ik hebben namelijk na elf jaar nog steeds de amoureuze woestijn van de openlijke ontlasting niet bereikt, en gelukkig maar. Als ik op de pot zit in de badkamer, komt er niemand in.

Maar Jasmijn dus wel. Toen ze nog in een wipper paste, kon ik haar desgewenst omdraaien, zodat ze niet recht in mijn ogen moest kijken terwijl ik allerlei aroma’s verspreidde. Later plantte ik haar midden in een berg speelgoed op de badkamervloer. Waarop mevrouw prompt naar de slecht sluitende badkamerdeur kroop, en die schaterlachend openduwde, zodat de overburen door het venster in de gang mee konden kijken naar die malle vader op zijn wc. De dag erna stond er een stevig babyhek voor de deur, en dat staat er nog steeds.

Joekel van een traphek. Zal ze leren. Dat van ons komt van BabyDan, kwaliteit dik ok, je kan uitbreiden en combineren zoveel je wil. Opvouwen en meenemen op autovakantie kan ook, lekker handig als je bijvoorbeeld een hacienda met zwembad huurt in de zomer.

Piemel! Piemel!

De uitdaging wordt met de tijd groter. Jasmijn is sinds haar tweede verjaardag erg geïnteresseerd in wat er zich allemaal op (en helaas ook in) die grote witte toiletpot afspeelt. Ik heb het al opgegeven om in haar bijzijn staand te plassen, want ze zou ongelukken doen om van dichtbij te zien hoe dat nu allemaal in z’n werk gaat. Dus gaat vake braaf zitten. Als ze zelf op het potje gaat, eist ze trouwens met een heel ernstig gezicht dat andere aanwezigen hun broek afsteken en eveneens op de pot gaan zitten. Als je dat niet doet roept ze heel hard ‘Piemel! Piemel! Vake piemel!’. Misschien dat we daar toch eens een dokter naar moeten laten kijken.

In een openbaar toilet is het nog erger. Die stresspuisten die jonge ouders hebben? Die zijn voor de helft van de panische angst dat hun kind aan de muur – of erger: de vloer! – zou likken terwijl het in een vunzig toilethok staat te wachten tot je klaar bent. Ik betaal altijd met plezier een toiletdame voor haar diensten, maar als ze er kortstondige kinderopvang bij zou nemen, mag ze gerust een nul achter haar prijs zetten.

De allergrootste stressfactor is echter: hoe lang moet je die schending van je fecale privacy verdragen? Mag de toiletdeur weer op slot wanneer ze pakweg zes zijn? Of achttien? Ik hoop alleszins nog van wat me-time te kunnen genieten voor ik negentig ben en zíj míjn kont moet komen vegen.